Fotograf utrwala zorzę polarną w kształcie feniksa przez 60 sekund

Jako symbol nieśmiertelności, legendarny ognisty ptak wydaje się „wyrastać z popiołów” nad biegunem północnym

Islandzki fotograf Hallgrimur Helgason mówi, że zawsze spieszy mu się, aby sfotografować zorzę polarną, ale zdjęcie, które zrobił zimą 2016 roku, nadal jest jego ulubionym miejscem. Nazywa to „Powstaniem Feniksa”.

„Czasami światła dają spektakularny spektakl, ale niestety takie zdjęcia nie trwają długo” –  mówi prasie i dziennikowi.

„Obrałem inny kierunek, kiedy to zjawisko zaczęło się pojawiać w kąciku mojego oka. Oczywiście szybko przestawiłem aparat i zrobiłem trzy ujęcia, wertorama, żeby to wszystko zrobić. „Powiedział, że obraz zaczął się rozpuszczać po około 60 sekundach.

Tańczące światła Aurora Borealis (biegun północny) i Aurora Australis (biegun południowy) są spowodowane zderzeniami między naładowanymi elektrycznie cząstkami słońca i ziemskiej atmosfery.

Helgason mówi, że zawsze zabiera swoje zdjęcia zorzy polarnej z dala od miejskiego zanieczyszczenia światłem i nigdy nie używa lampy błyskowej.

„To naprawdę ekscytujące, gdy kręci się Aurorę, zwłaszcza gdy są tak samo zabawni, jak tamtej nocy. Muszę przyznać, że zawsze dostaję przypływ adrenaliny, kiedy światła gasną w ten sposób – ten konkretny strzał był najlepszy w nocy. “

W mitologii greckiej feniks lub ognisty ptak reprezentował nieśmiertelność i odrodzenie, a następnie powstawał z popiołów swoich poprzedników.

Istnieje również wiele mitów związanych z zorzą polarną.

W mitologii nordyckiej uważa się, że pochodzą one z odbicia tarcz i zbroi Walkirii.

Nazywano go również „Mostem Bifrost”, świecącym i pulsującym łukiem, który prowadził poległych w bitwie do Walhalli, miejsca ostatecznego spoczynku wojowników.

Pierwotni Lapończycy wierzą, że światła są ich przodkami i przyjeżdżają z wizytą.

Finowie wierzyli, że mistyczny lis stworzył światła, gdy jego puszysty ogon rozpylał śnieg i rzucał iskry w niebo.

Indianie Salteaus we wschodniej Kanadzie oraz Kwakiutl i Tlingit na południowo-wschodniej Alasce wierzą, że tańczą ludzkie duchy, podczas gdy Eskimosi postrzegali ich jako tańczące duchy zwierząt.